بررسی مقایسه‌ای نقش روی در بهبودی زخم پس از جراحی هیسترکتومی شکمی در زنان مبتلا به سرطان و بدون سرطان و ارتباط آن با شاخصهای آنتروپومتریک زنان مراجعه کننده به بیمارستانهای سطح شهر تبریز: مطالعه مورد- شاهدی

مقدمه: این احتمال وجود دارد که سطوح روی در بیماران سرطانی کمتر از افراد عادی باشد و همین امر موجب طولانی شدن روند درمانی این بیماران می­شود، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه‌ای نقش روی در بهبودی زخم پس از جراحی هیسترکتومی شکمی در زنان مبتلا به سرطان و بدون سرطان و ارتباط آن با شاخص­های آنتروپومتریک زنان مراجعه‌کننده به بیمارستان­های سطح شهر تبریز انجام شد. روش‌کار: این مطالعه مورد- شاهدی در سال 1397 در بیمارستان­های تبریز با مشارکت 84 زن (پس از جراحی هیسترکتومی شکمی) انجام شد. اطلاعات جمعیت‌شناختی، شاخص­های آنتروپومتریک، سطح سرمی روی و وضعیت بهبودی زخم (بر اساس پرسشنامه محقق‌ساخته) هر بیمار پس از هیسترکتومی شکمی ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون­های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و کای دو انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سطح سرمی روی در بیماران گروه مبتلا به سرطان 93/4±13/43 و در افراد بدون ابتلاء به سرطان 42/11±73/118 میکروگرم بر دسی‌لیتر بود (009/0=p). اکثر بیماران مبتلا به سرطان (42/71%) در مدت زمانی بیشتر از حد متوسط زخمشان بهبود یافته بود، حال آنکه اکثر بیماران بدون سرطان (95/80%) با بهبودی نرمالی همراه بودند (003/0=p). همبستگی بین سطح روی تنها در شاخص وزن در بیماران سرطانی به‌صورت مثبت و معنادار (005/0=p، 112/0+=r) بود و در سایر شاخص‌های بیماران سرطانی و بیماران غیرسرطانی، ارتباط مثبتی مشاهده شد، اما از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه‌گیری: سطوح پایین روی منجر به اثرات نامطلوب در روند بهبود به موقع در بیماران سرطانی پس از هیسترکتومی شکمی نسبت به افراد غیرسرطانی می‌شود.